Benim her zaman soyledigim bir sey vardi(r). “Dunyada bircok yeri goreyim ama yine de Istanbul’da yasayayim”. Artik cok da oyle dusunmuyorum. Yani Turkiye sinirlari icerisinde olacaksam tabii ki burasi ama varsa gitme ihtimalim (mumkunse sevdigim bir yer) bir saniye dusunmem. Ama “vardi(r)” yazmamin bir sebebi var, Istanbul enteresan bir sehir…

Bogaz kokusu diye bir sey var . Denizin o pis, igrenc gorunumun ardinda bir guzelligi de var. Denizin o kokusu, oksijenin (evet oksijen diye bir sey vardi) guzelligi… Iste bunu seviyorum. Bazen bu, icimdeki karamsarligi bile silip supurebiliyor.

Gecen gun Gokce beni cok sasirtarak “Ya Ipek, balik mi yesek?” dedi. Tabii aninda kabul ettim. Aksam Kacak roportaji sonrasi ciktim ve Yenikoy’e gittim. Sandal diye bir yer var orada. Eskiden daha cok giderdim. Gokce’yle de bir kac kere gitmistik. Icki olmayan, ufak bir yer. Balik sohbetine ters yani 🙂 Super yemek yedik (balik kofte ve guvecte karides tavsiye!) , keyifli sohbet ettik. O an yine dedim “Guzel sehir!” diye. Ama iste “o an” artik sadece. Sonra icerigindekileri gorunce oof… Zor burada huzurlu olmak. Ama huzursuzlugun yaninda huzur bulabileceginiz unsurlar da barindiran bir sehir. Garip…