Hayatimda yeri olan bir suru insan var. Ama birkac tanesi var ki (tabir-i caizse bir elin parmaklarini gecmez…) onlarin yeri ayri. Dun Gizem’le 1,5 senenin ardindan bulusunca dusundum bunu da. Evet, Gizem’in yeri hep ayri olmustur zaten ama acayip olan sey baska bir sey…

1,5 sene az bir zaman degil. Neler yasaniyor hayatta. Aslinda anlatilacak bircok sey var. Ama bir araya gelince ne oluyor? “Bugun”le baslayan cumleler… “Bugun ne oldu biliyor musun?”, “Bugun sunu gordum…” Nerede o 1,5 sene? Iste guzel olan bu. Uzun uzadiya konusmaya bile gerek yok bir araya gelince o arada verdiginiz mola kaybolup gidiyor aninda. Ne karsi taraf ne de siz sorma geregi duyuyorsunuz. Artik evdeki odanizda degil, bir mekandasinizdir. Artik elinizde cola degil alkollu bir icecek vardir. Artik elinizde oynadiginiz sey degil, maalesef tuttugunuz sigara vardir. Artik tek derdiniz bir turlu konusamadiginiz cocuk degil, hayattir. Artik “ben” degil, “biz” vardir.
Cici. (Konu sen degilsin Gizmocum, dostluk! :p)