Susu & Annem & Ben

Her sene bilmem kac kere, bilmem kac kisiye “iyi ki dogdun” deriz. Kimine nezaketen, kimine gercekten icten. Ama cok cok cok icten soyledigimiz bir kac kere vardir ki sanirim bunun en basinda da annelerimiz gelir. Yani en azindan benim annem geliyor. Dun annemin dogum gunuydu ve iyi ki de dogmus…

Cunku o en iyi arkadas. O en cici insan. O en komik insan. O en uyuz insan. Hepsi bir arada… Bunlarin hepsinin bir arada olmasi ne kadar mumkundur? Degildir tabii. Bir de hayatta her ne olursa olsun sizin icin gercekten sevinecek, gercekten uzulecek tek insan vardir o da yine annedir. Hic boyle icten hesaplar, bir gun var bir gun yok durumlari yoktur annede. Adi ustunde iste “anne”. Anne hep insanin yanindadir. Bir de arkadassaniz oh ne ala ve hatta Oh là là! Iste benim mamim, annesum; hem arkadasim, hem annem, hem babam hepsi bir arada. Iyi ki dogmus ve tabii iyi ki sonra beni dogrumus ve tabii sonra da Susu’yu dogurmus. 

Gerci Susu dun ayni zamanda onun da dogum gunu oldugunu iddia ederek ve pastanin mumunu ufleyerek beni deli etti ama olsun, o da kardes iste seviyoruz bir sekilde (:p)

Bu arada dun bir kez daha hicbir sekilde buyumek istemedigime karar verdim. Yani ben hala (Susu’dan firsat kaldiginda) annesiyle uyumayi seven hatta utanmasa kucagina oturacak bir yapiya sahibim. Buyumeyi siddetle reddediyorum. Zaten niye buyuyeyim ki?